در سوگ دکتر فرخی عزیز

خدای خوبم به یگانگی تو از اعماق جانم گواهی می دهم . . .

پروردگارا چه پیچیده می آفرینی و به دنیا می آوری و چه ساده از بین ما می بری!

خدایا سخت پریشانم، از دست های خالی ام در برابر تو باک دارم، از نا آمادگی ام برای ملاقاتت سخت بیمناکم . . .

خدایا من آبرویی ندارم اما خود گفته ای برای دیگران دعا کنیم و خود قول پذیرش داده ای

خدای من به خوب بودن استاد و معلم عزیزم دکتر احمد فرخی گواهی می دهم، او الان دستش از دنیا کوتاه است و به جز اعمالش دست آویزی ندارد، خدایا تو را به خوبان درگاهت قسم می دهم، به پیامبران الهی و حضرات معصومین این بزرگ انسان های آبرومند قسم می دهم ایشان را ببخش و بیامرز و با اممانش محشور بگردان . . .

دکتر فرخی عزیز همیشه در قلب من خواهی بود، راه علمی و اخلاقی شما در برابر دیدگان من است، برایتان پیوسته دعا می کنم، شما هم در عالم برزخ برای من دعا کنید، به خوب بودن چایگاهتان در آن دنیا بسیار امیدوارم ...

پس از این فرزندان شما در دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران با افتخار از شاگردی شما دم می زنند . . .

دکتر ندیدنتان برایم سخت است اما چه کنم که در برابر حکمت خداوندی بهترین راه پذیرش و تسلیم بودن است!

محبت قلبی و دعای خیرم ارزانی شما

معلم خوبم همیشه در یادم هستی . . .

وقتی که از غم دیگران شاد می شویم

وقتی خوب فکر می کنیم می بینیم که یه اتفاقی در چند سال اخیر به خوبی در کشور اتفاق افتاده است و آن هم اینه که در طی یه فرآیند بی صدایی بسیاری از سنت های خوب جامعه ایرانی که روزی منبع قدرت و تحکیم خانواده و اجتماع بوده است در حال تحریف و یا تغییر قرار گرفته است. سعی می کنم به مرور زمان برخی از این سنت های حسنه و مفرح و آسیب بوجود آمده را بررسی کنم برای شروع مراسم چهارشنبه صوری را به بهانه آخر سال انتخاب کردم. 

یادم میاد در ایام نوجوانی روز چهارشنبه آخر سال که می رسید از قبلش با بچه های محل قرار می ذاشتیم و سر ساعت همه جان بر کف آمده بودیم بدون ثانیه ای تاخیر ...

برنامه به این شکل بود که ابتدا آتیش جمع و جوری را درست می کردیم و به اتفاق بچه های محل دور آتش می نشستیم و به بیان جوک و خاطره و امثالهم می پرداختیم، بعدش بلند می شدیم همراه با تشویق و سوت و کف از روی آتش می پریدیم و کلی کیف می کردیم از آخرم طبق سنت قدیمی چادر سر می کردیم و به کمک یه ملاقه یا کفگیر به ته یک تابه می زدیم و در خونه همسایه ها می رفتیم و درخواست شیرینی و میوه می کردیم اهالی محل هم که به این برنامه آشنا و توجیه بودن حسابی می خندیدن و شوخی می کردن و ادامه ماجرا ... خلاصه اینکه خیلی خوب بود و حسابی صفا می کردیم.

اما . . .

متاسفانه سال به سال شاهد این بودم که جای صفا و شوخی و شادی و یه آتیش کوچک را ترس و وحشت و گرفتاری گرفت. اول ترقه و بعد دیگه کم کم الان به چیزایی شبیه بمب و از این جور حرفا رسیده.

نکته جالب توجه اما تلخ قضیه اینه که مبنای این سنت جدید بر مردم آزاری و لذت بردن از طریق ترساندن دیگران بنا شده است که این مسئله بسیار جای توجه دارد. جالب تر اینکه عده ای از این دوستان گویا معتقد به این مطلب هستند که با عوض کردن کلمات و یا انجام برخی امور در یک روز خاص قبح و خطا بودن آن از بین می رود مثلا یعنی اینکه مردم آزاری و ترساندن مردم بده ولی اگه در قالبه شوخی باشه خوبه ! یا اینکه دروغ کلا بده ولی اگه در روز شنبه باشه مشکلی نداره یا اینکه اذیت کردن مردم بده ولی اگه چهارشنبه آخر سال باشه استثنا مشکلی نداره قضاوت در مورد این عقیده را به شما خوانندگان عزیز می سپارم.

به امید روزی که از سنت های خوب و دوست داشتنی خودمون به خوبی محافظت کنیم و بساط  کیف و صفا عاقلانه و هم نوع دوستانه مون همیشه برقرار باشه و همچنین به امید روزی که همیشه از شادی مردم شاد شویم ....

آسیب شناسی جریان فرهنگی ورزش

مطلبی که مطالعه خواهید کرد متن سخنرانی هست که بنده در بخش کرسی های آزاد اندیشی دومین همایش ملی استعدادیابی ارائه کردم امیدوارم با نظراتتون بنده را یاری کنید. چنانچه علاقه مند باشید می توانیم از همین طریق در موردش بحث و تبادل نظر داشته باشیم. 

به نام او

همانطور که می دانیم گسترش نگاه صنعتی و رشد و شکوفایی آن به میزانی موجبات پیشرفت جوامع را از طریق افزایش اشتغال ، تولید ، صادرات و غیره رقم خواهد زد. طبیعتا آن چیزی که سبب می شود سرمایه داران به سمت صنعت گرایش پیدا کنند کسب سود حداکثری ، افزایش سرمایه و قدرت می باشد و بدین ترتیب در طی یک بازی برد-برد موجبات رشد جوامع و سرمایه داران متقابلا فراهم خواهد شد. در یک مقایسه مختصر بین صنعت و ورزش پی به تفاوت ماهوی این دو پدیده رو به گسترش خواهیم برد بدین ترتیب که در ورزش به معنای واقعی آن محرک و انگیزش ها بیشتر درونی می باشند به عنوان مثال مواردی از قبیل هویت ملی، عشق به وطن، افتخار آفرینی ، شکوفایی استعدادها ، سلامت و تندرستی را می توان برشمرد علاوه براین نکته حائز اهمیت این می باشد که ما در ورزش به دو طریق یکی کسب نتایج موفقیت آمیز و غرورانگیز و دیگری منش و رفتار خالصانه ورزشکار، فداکاری و تحمل سختی های بسیار به خاطر مردم و رقابت های جوانمردانه و حماسی با حفظ ارزش های فرهنگی ملت برای به اهتزاز درآمدن پرچم کشور است که می توانیم به شکلی غیر مستقیم مثلا افزایش غرور و هویت ملی ، تخلیه انرژی اجتماعی و هم بستگی ملی باعث رشد و بالندگی در کشور شویم در حالیکه در صنعت محرک ها و انگیزش ها بیشتر بیرونی هستند مثلا پاداش هایی از قبیل کسب سود و درآمد بیشتر ، افزایش سرمایه  ، بدست آوردن محبوبیت و نمایه ای شناخته شده و افزایش ارتباطات و مراودات. حال با این وجود به این مطلب پی خواهیم برد که افزایش نگاه صنعتی به ورزش آسیب هایی را به دنبال خواهد داشت که مهم ترین آنها از جنس فرهنگی و اخلاقی خواهد بود برای مثال وقتی ما به ورزش نگاهی صنعتی داریم به دنبال آن به فکر سود حداکثری و افزایش قدرت هم خواهیم بود لذا در این شرایط است که وقتی اولویت اصلی بجای منش ، رفتار و الگوسازی کسب سود و بهره برداری های اقتصادی و همچنین کسب شهرت می باشد به تدریج رویکردهای فرهنگی و اخلاقی کم رنگ و و در عوض نگاه های منفعت طلبانه و مادی پر رنگ خواهد شد. بدینگونه ورزشی که به گفته حضرت امام خمینی رحمه الله علیه می تواند ابزاری برای تربیت نفوس و گسترش فرهنگ و منش پهلوانی و جوانمردی در جامعه باشد و یا به تعبیر مقام معظم رهبری دروازه ای برای صدور و گسترش معنویت ها باشد در سطح یک فعالیت بدنی بدون روح تنزل پیدا می کند و آنگاه است که باید نظاره گر کم توجهی برخی ورزشکاران که به درست یا غلط الگوی بسیاری از نوجوانان و جوانان جامعه هستند به فرهنگ ورزشی اصیل ایرانی، احکام و شرایع دینی و بسیاری ارزش های فرهنگی اخلاقی دیگر جامعه باشیم. با این اوصاف گسترش نگاه صنعتی به ورزش بدون ایجاد ضابطه و قانون مندی و فرهنگ سازی امری نا صحیح می باشد بلکه به نظر می رسد صنعت نیز باید با انگیزه ای بیرونی و صرفا به منظور پالایش و سلامت جسم  و روان اقشار جامعه و هم چنین به کمک قوانینی تسهیل کننده از جانب دولت ها به شکلی عام المنفعه یعنی به گونه ای که صاحبان صنعت به فکر کسب سود از مجرای ورزش نباشند بلکه از طریق قوانینی که تخفیفات و امتیازاتی را برای آنهادر نظر گرفته باشد برای حضور در ورزش تشویق شوند.