مطلبی که مطالعه خواهید کرد متن سخنرانی هست که بنده در بخش کرسی های آزاد اندیشی دومین همایش ملی استعدادیابی ارائه کردم امیدوارم با نظراتتون بنده را یاری کنید. چنانچه علاقه مند باشید می توانیم از همین طریق در موردش بحث و تبادل نظر داشته باشیم.
به نام او
همانطور که می دانیم گسترش نگاه صنعتی و رشد و شکوفایی آن به میزانی موجبات پیشرفت جوامع را از طریق افزایش اشتغال ، تولید ، صادرات و غیره رقم خواهد زد. طبیعتا آن چیزی که سبب می شود سرمایه داران به سمت صنعت گرایش پیدا کنند کسب سود حداکثری ، افزایش سرمایه و قدرت می باشد و بدین ترتیب در طی یک بازی برد-برد موجبات رشد جوامع و سرمایه داران متقابلا فراهم خواهد شد. در یک مقایسه مختصر بین صنعت و ورزش پی به تفاوت ماهوی این دو پدیده رو به گسترش خواهیم برد بدین ترتیب که در ورزش به معنای واقعی آن محرک و انگیزش ها بیشتر درونی می باشند به عنوان مثال مواردی از قبیل هویت ملی، عشق به وطن، افتخار آفرینی ، شکوفایی استعدادها ، سلامت و تندرستی را می توان برشمرد علاوه براین نکته حائز اهمیت این می باشد که ما در ورزش به دو طریق یکی کسب نتایج موفقیت آمیز و غرورانگیز و دیگری منش و رفتار خالصانه ورزشکار، فداکاری و تحمل سختی های بسیار به خاطر مردم و رقابت های جوانمردانه و حماسی با حفظ ارزش های فرهنگی ملت برای به اهتزاز درآمدن پرچم کشور است که می توانیم به شکلی غیر مستقیم مثلا افزایش غرور و هویت ملی ، تخلیه انرژی اجتماعی و هم بستگی ملی باعث رشد و بالندگی در کشور شویم در حالیکه در صنعت محرک ها و انگیزش ها بیشتر بیرونی هستند مثلا پاداش هایی از قبیل کسب سود و درآمد بیشتر ، افزایش سرمایه ، بدست آوردن محبوبیت و نمایه ای شناخته شده و افزایش ارتباطات و مراودات. حال با این وجود به این مطلب پی خواهیم برد که افزایش نگاه صنعتی به ورزش آسیب هایی را به دنبال خواهد داشت که مهم ترین آنها از جنس فرهنگی و اخلاقی خواهد بود برای مثال وقتی ما به ورزش نگاهی صنعتی داریم به دنبال آن به فکر سود حداکثری و افزایش قدرت هم خواهیم بود لذا در این شرایط است که وقتی اولویت اصلی بجای منش ، رفتار و الگوسازی کسب سود و بهره برداری های اقتصادی و همچنین کسب شهرت می باشد به تدریج رویکردهای فرهنگی و اخلاقی کم رنگ و و در عوض نگاه های منفعت طلبانه و مادی پر رنگ خواهد شد. بدینگونه ورزشی که به گفته حضرت امام خمینی رحمه الله علیه می تواند ابزاری برای تربیت نفوس و گسترش فرهنگ و منش پهلوانی و جوانمردی در جامعه باشد و یا به تعبیر مقام معظم رهبری دروازه ای برای صدور و گسترش معنویت ها باشد در سطح یک فعالیت بدنی بدون روح تنزل پیدا می کند و آنگاه است که باید نظاره گر کم توجهی برخی ورزشکاران که به درست یا غلط الگوی بسیاری از نوجوانان و جوانان جامعه هستند به فرهنگ ورزشی اصیل ایرانی، احکام و شرایع دینی و بسیاری ارزش های فرهنگی اخلاقی دیگر جامعه باشیم. با این اوصاف گسترش نگاه صنعتی به ورزش بدون ایجاد ضابطه و قانون مندی و فرهنگ سازی امری نا صحیح می باشد بلکه به نظر می رسد صنعت نیز باید با انگیزه ای بیرونی و صرفا به منظور پالایش و سلامت جسم و روان اقشار جامعه و هم چنین به کمک قوانینی تسهیل کننده از جانب دولت ها به شکلی عام المنفعه یعنی به گونه ای که صاحبان صنعت به فکر کسب سود از مجرای ورزش نباشند بلکه از طریق قوانینی که تخفیفات و امتیازاتی را برای آنهادر نظر گرفته باشد برای حضور در ورزش تشویق شوند.
